گیاهشناسی :

پیازها تک لپه ای ، دو ساله و دارای مقاومت نسبی به سرما هستند و قوه نامیه خود را به مدت طولانی حفظ نمی کنند . برای جوانه زنی بر خلاف سایر تک لپه ای ها ، مثل : گندم ، مکانیزم خاصی دارند یعنی مثل دیگر تک لپه ای ها ریشه چه و ساقه چه تولید نمی شود . بلکه بذر که جوانه می زند قسمت هیپوکتیل (محور زیر لپه) رشد کرده و در ابتدا ریشه چه رشد می کند. ولی ساقه چه بصورت گیره ای بالا می آید. که به گیاه امکان می دهد از عمق خاک بیرون بیاید. این گیره دارای دو بازو می باشد. به همین علت است که بذر پیاز ها را می توان عمیق کاشت زیرا این گیره خاک را می شکافت و بالا می آید. پیاز را بومی آسیا می دانند. این سبزی تولید سوخ (غده) می کند که معمولا دو ساله یا چند ساله است. ولی در سبزیکاری آنرا به عنوان سبزی یکساله کشت می کنند. روی سطح فوقانی فلسهای ضخیم سفید و یا قرمز رنگ رشد می کنند که کلروفیل خود را از دست داده و به مخزن مواد غذایی تبدیل شده اند.بعضی از گونه های پیاز به جای بذر تولید پیازهای کوچکی در انتهای گیاه می کنندو این پیاز چه خود وسیله ای برای تکثیر است.

دما :

پیاز یک محصول فصل خنک است به دمای ۱۳ الی ۲۴ درجه سانتیگراد سازگار بوده و یخبندان را تحمل نمی کند . برای عملکرد بالا به دماهای خنک در طول مراحل اولیه رشد و قبل از آغاز پیازدهی نیاز دارد. دمای بهینه برای رشد گیاهچه ۲۰ الی ۲۵ درجه سانتیگراد است. میزان رشد در دماهای بالاتر از ۲۷ درجه سانتیگراد شروع به افت می کند.

خاک مورد نیاز :

پیاز را در هر نوع خاکی می توان کشت نمود ، ولی بیشتر طالب زمینهای سبک و قوی است. بنابراین خاکهای شنی لومی مناسبترین خاکها برای پرورش پیاز است و خاکهای رسی معمولا برای پرورش پیاز مناسب نیستند.مناسبترین PH برای کشت پیاز ۵٫۵ الی ۵٫۶ است.

کود دهی :

کودهای حاوی نیتروژن و فسفر معمولا مورد نیازند، از بکار بدن کودهای تجاری با مقادیر بالای یون آمونیوم باید خوداری نمود زیرا آمونیاک برای گیاه سمی است. برای کوددهی ۲۵ الی ۳۰ تن در هکتار کود دامی مصرف می شود. علاوه بر کود دامی از کودهای شیمیایی حدود ۶۰ الی ۹۰ کیلوگر در هکتار ازتو پتاس و ۱۲۰ الی ۱۸۰ کیلوگرم در هکتار اسید فسفریک استفاده می شود . کمبود فسفر و پتاس روی رشد و نمو پیاز موثر است.

رطوبت :

ریشه های فیبری و سطحی پیاز فقط در ۳۰ سانتیمتری سطح خاک پراکنده می شوند، در مناطق معتدل برای رسیدن محصول پیاز ۳۸۰ الی ۷۶۰ میلیمتر آب نیاز است . رطوبت خاک برای رشد ریشه های نابجای جدید مهم است . اگر ریش نابجا تازه تشکیل شده در حال رشد باشند باید رطویت خاک به طور دوره ای به قاعده پیاز برسد ریشه ها در خاک خشک رشد نمی کنند.

روش کاشت :

پیاز را معمولا روی پشته هایی به فاصله ۳۵ الی ۴۵ سانتیمتر برای کشت یک ردیفه می کارند و برای کشت دو ردیفه ، عرض را دو برابر در نظر می گیرند . مقدار بذر برای تولید پیاز حدود ۲٫۲ الی ۳٫۴ کیلوگرم درهکتار است. برای خزانه کاری یا تهیه نشاء مقدار بذر حدودا ۶ برابر مقدار فوق است. عمق بذر کاری حدود۶ الی ۱۲ میلیمتر بوده و خاک تا زمان سبز شدن بذور باید مرطوب نگه داشته شود. برای تولید پیاز فواصل بین بوته ها ۷ الی ۱۰ سانتیمتر است.

کاشت بذر در محل اصلی :

این روش در مناطقی استفاده می شودکه از علف کش استفاده می گردد. رشد علفهای هرز در طول زمستان باعث می شود که کاشت بصورت مکانیزه صورت نگیرد در این روش حدود ۲ تا ۵ کیلوگرم بذر در هکتار لازم است.

کاشت بذر در خزانه و انتقال نشاء به زمین اصلی :

انتقال نشاء همزمان با دومین مرحله رشد ریشه انجام می شود.

کاشت در سطوح وسیع :

بذر پیاز را می توان در خزانه یا مستقیما در زمین اصلی کشت نمود. کاشت بذر در خزانه در بهمن ماه انجام می گیرد و در اواخر اسفند ماه به زمین اصلی منتقل می گردد. کاشت بذر در محل اصلی به دو صورت خطی و نشتی انجام می گیرد. ولی طریقه خطی بهترین روش کاشت پیاز است که در این روش فواصل بین خطوط یا ردیفها را ۲۵ الی ۳۰ سانتیمتر و فواصل بین بوته ها را ۵ الی ۱۰ سانتیمتر بسته به رقم در نظر می گیرند. هر اندازه این فواصل کمتر در نظر گرفته شوند پیازهای ریزتری تولید می شود . بنابراین برای بدست آوردن پیاز درشت بایستی فواصل بین خطوط و بوته ها در حدود اعداد ذکر شده تنظیم نمود. برای تلید غده پیاز ۲٫۵ الی ۴٫۵ کیلوگرم در هکتار بذر لازم است و برای تولید بذر پیاز ۷ الی ۱۰ کیلوگرم در هکتار بذر مورد نیاز می باشد.